پایگاه خبری تحلیلی امروله10:41 - 1396/12/22
استاد میرجلال‌الدین کزازی مطرح کرد:

«چهارشنبه سوری»آیینی کهن با خاستگاه مردمی است

مرصادنیوز: استاد میرجلال الدین کزازی، چهارشنبه سوری را آیینی کهن با خاستگاه مردمی دانست و گفت: این جشن بیش از هرچیز جشنی مردمی و نه دیوانی و رسمی بوده و مانند دیگر جشن‌های بزرگ ایرانیان است.

به گزارشامروله،  استاد میرجلال‌الدین کزازی در خصوص «چهارشنبه سوری» و ریشه این سنت قدیمی گفت: مردم ایران این آیین را در شب واپسین چهارشنبه سال یا سه شنبه شب برگزار می کنند و با آن به پیش باز بهار و سال نو می روند.

این چهره ماندگار کشور گفت: آنچه از نگاهی فراخ درباره جشن چهارشنبه سوری می‌توان گفت، این است که این جشن بیش از هرچیز جشنی مردمی بوده و نه دیوانی و رسمی مانند دیگر جشن‌های بزرگ ایرانیان است.

استاد کزازی تصریح کرد: مردمی بودن جشن «چهارشنبه سوری» باعث شده که بسیار اندک در آبشخورهای کهن، سروده ها و نوشته های کهن از آن سخن برانند و در واقع نشانی از آن نباشد اما با نشانه ها و نمادهایی که در این جشن دیده می شود، می توان آن را آیینی کهن دانست.

وی افزود: آگاهی ما درباره پیشینه و چگونگی برگزاری این جشن اندک بوده و گسترده نیست و علت آن نیز همین رسمی نبودن و مردمی بودن این جشن است.

این استاد دانشگاه و پژوهشگر، روشن کردن آتش را از نمادهای چهارشنبه سوری دانست و افزود: ایرانیان با عبور وجهیدن از روی آتش افروخته از درگاه یزدان می خواهند که سرخی آتش را به آنان ارزانی بدارد و آنان را از زردی آتش برکنار دارد.

وی روشنایی، گرما و آتش را از بنیادی ترین ارکان ناگزیر در جشن مردمی چهارشنبه سوری دانست و خاطرنشان کرد: بسیاری از جشن های ایرانی به گونه ای با آتش در پیوندند که از آنها با عنوان جشن ها آتش یاد می شود.

کزازی با یادآوری اینکه برترین جشن های آتش، جشن «سده» است که هنوز هم به گونه ای برگزار می شود، گفت: هنوز هم در پاره ای از روستاهای ایران، هنگام نوروز آتشی را بر بام خانه می افروزند که آن را «آتش نوروزی» می نامند و این آتش به ویژه نزد کردان هنوز روایی دارد.

استاد کزازی گفت: شب، سرما و تیرگی از نمادهای زمستان است که با آمدن نوروز چیرگی، شب، سرما و تیرگی به پایان می رسد و از همین رو جشن نوروز هم گرامیداشت روشنایی، روز و گرما است که مردم با افروختن آتش در شب چهارشنبه سوری و جهیدن از فراز این آتش و راندن ترانه های مردمی به پیش باز بهار، روز و گرما می روند.

این پژوهشگر برجسته و چهره ماندگار اشاره ای نیز به ترانه «سرخی تو از من، زردی من از تو» داشت و گفت: این ترانه آرزویی یک باژ یا دعا را در خود نهفته است و معنا و مفهوم آن این است که  سال پیش‌رو سالی خجسته، همراه با تندرستی و بهروزی باشد.

وی تصریح کرد: در نمادشناسی ادبی ایران سرخی نشانه تندرستی و بیگزندی و در برابر آن زردی نشانه بیماری و نزاری و بی‌نوایی است.

استاد کزازی با بیان اینکه سرخی و زردی هر دو ازرنگ‌های سرشتین آتش است، خاطرنشان کرد: ایرانیان در این آیین کهن و آستانه نوروز از درگاه ایزد می خواهند که سرخی آتش را به آنها ارزانی داشته و از زردی برکنار دارد.

این پژوهشگر برجسته گفت: جشنهای ایرانی یا هر پدیده فرهنگی دیگر می تواند ما ایرانیان را بر آن دارد که مانند نیاکانمان با یکدیگر مهربان و گرم خو در پیوند باشیم و این جشنها کارکرد و ارزشی بسیار می تواند داشته باشد.

این چهره ماندگار تصریح کرد: همه جشنهای ایرانی با هر شکل و خاستگاه، یک ویژگی فرهنگی و آیینی هستند که یکی از سودمندیهای آنها، تقویت پیوند و همبستگی ملی است و از دیرباز تاکنون جشنهای ایرانی همواره بصورت همگانی برگزار شده اند و مردم به این بهانه گردهم می آیند و به گونه ای در کنار یکدیگر، جشن و سروری شایسته برگزار می کنند.