۱۲ حکمت گرانبها از زبان حضرت علی (ع)

۱٫لَا تَسْتَحِ مِنْ إِعْطَاءِ الْقَلِیلِ فَإِنَّ الْحِرْمَانَ أَقَلُّ مِنْهُ (حکمت ۶۷)
از بخشش اندک شرم مدار که محروم کردن، از آن کمتر است .

۲٫ لِکُلِّ مُقْبِلٍ إِدْبَارٌ وَ مَا أَدْبَرَ کَأَنْ لَمْ یَکُنْ (حکمت ۱۵۲)
آنچه روى مى‏آورد، باز مى‏گردد، و چیزى که باز گردد گویى هرگز نبوده است.

۳٫ عَاتِبْ أَخَاکَ بِالْإِحْسَانِ إِلَیْهِ وَ ارْدُدْ شَرَّهُ بِالْإِنْعَامِ عَلَیْهِ (حکمت ۱۵۸)
برادرت را با احسانى که در حق او مى‏کنى سرزنش کن، و شر او را با بخشش باز گردان.

۴٫ رَسُولُکَ تَرْجُمَانُ عَقْلِکَ وَ کِتَابُکَ أَبْلَغُ مَا یَنْطِقُ عَنْکَ (حکمت ۳۰۱)
فرستاده تو بیانگر میزان عقل تو، و نامه تو گویاترین سخنگوى تو است.

۵٫ مَاءُ وَجْهِکَ جَامِدٌ یُقْطِرُهُ السُّؤَالُ فَانْظُرْ عِنْدَ مَنْ تُقْطِرُهُ (حکمت ۳۴۶)
آبروى تو چون یخى جامد است که درخواست آن را قطره قطره آب مى‏کند، پس بنگر که آن را نزد چه کسى فرو مى‏ریزى.

۶٫ مِنَ الْخُرْقِ الْمُعَاجَلَةُ قَبْلَ الْإِمْکَانِ وَ الْأَنَاةُ بَعْدَ الْفُرْصَةِ (حکمت ۳۶۳)
شتاب پیش از توانایى بر کار، و سستى پس از به دست آوردن فرصت از بى‏خردى است.

۷٫ مَا مَزَحَ امْرُؤٌ مَزْحَةً إِلَّا مَجَّ مِنْ عَقْلِهِ مَجَّةً (حکمت ۴۵۰)
هیچ کس شوخى بیجا نکند جز آن که مقدارى از عقل خویش را از دست بدهد.

۸٫ یَغْلِبُ الْمِقْدَارُ عَلَى التَّقْدِیرِ حَتَّى تَکُونَ الْآفَةُ فِی التَّدْبِیرِ (حکمت ۴۵۹)
تقدیر الهى چنان بر محاسبات ما چیره شود که تدبیر، سبب آفت زدگى باشد.

۹٫ أَیُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا اللَّهَ فَمَا خُلِقَ امْرُؤٌ عَبَثاً فَیَلْهُوَ (حکمت ۳۷۰ )
اى مردم از خدا بترسید، هیچ کس بیهوده آفریده نشد تا به بازى پردازد.

۱۰٫ اتَّقُوا مَعَاصِیَ اللَّهِ فِی الْخَلَوَاتِ فَإِنَّ الشَّاهِدَ هُوَ الْحَاکِمُ (حکمت ۳۲۴)
از نافرمانى خدا در خلوت‏ها بپرهیزید، زیرا همان که گواه است، داورى کند .

۱۱٫ لَا یَعْدَمُ الصَّبُورُ الظَّفَرَ وَ إِنْ طَالَ بِهِ الزَّمَانُ (حکمت ۱۵۳)
انسان شکیبا، پیروزى را از دست نمى‏دهد، هر چند زمان آن طولانى شود.

۱۲٫ لَا یَنْبَغِی لِلْعَبْدِ أَنْ یَثِقَ بِخَصْلَتَیْنِ: الْعَافِیَةِ وَ الْغِنَى (حکمت ۴۲۶)
سزاوار نیست که بنده خدا به دو خصلت اعتماد کنند: تندرستى، و توانگرى.